1712, ogłosił najsłynniejszy swój poemat „Porwanie pukla“ — pierwotnie w dwóch pieśniach, później całkiem przerobione i rozszerzone do pięciu. Utwór komiczno-satyryczny, posiadający i dziś jeszcze pewną wartość (chociażby jako obraz ówczesnych, w poemacie tym wyśmianych, obyczajów), choć tak wyszydzany, jak wiele innych jego utworów, przez romantyków angielskich z Byronem na czele. Niezawsze słusznie. Istotnie poetycką, a więc stałą posiada wartość jego „List Heloizy do Abelarda“. Między innemi utworami wymienić jeszcze trzeba jego „Listy“, „ Traktat o Człowieku“ („Essay on Man“) oraz „Traktaty moralne“ („Moral Essays“).
Wybór poezyj Pope’a dał nam, Polakom, Ludwik Kamiński („Wiersz o człowieku“, „Pukiel porwany“, „Heloiza do Abelarda“, „Wiersz o krytyce“, „Las windsorski“ — wszystko w jednym tomiku, w Warszawie 1822).
Ur. w r. 1731 w Berkhampstead w hrabstwie Hertford. Całe życie chorowity, zamieszkał po śmierci przyjaciela, pastora Newtona, z wdową po innym duchownym, Marją Unwin, która go wiernie pielęgnowała aż do końca. Wspominam o tem, ponieważ jej poświęcony jest rozczulający wiersz „Do Marji“, który w przekładzie podaję czytelnikom.
Natchnienie zawdzięczał przecież innej kobiecie, Annie Austen, którą poznał na probostwie w Olney, w domu wspomnianego powyżej pastora Newtona.
W Olney powstał cykl wierszy, przeważnie religijnych, t. zw. „Hymnów Olneyskich“.
Pani Austen zawdzięcza dydaktyczny, niepozbawiony jednak pewnego uroku poemat „O zadaniu“ czyli „Sofie“.
Nerwowy aż do szału, umarł w r. 1800.
Jest jednym z tych poetów angielskich, którzy odznaczali się poczuciem przyrody.
