Znienawidzony przez Byrona i Shelley’a za odstępstwo od zasad rewolucyjnych, „postępowych“, którym hołdował w młodzieńczych latach życia, Robert Southey (ur. 1774 w Bristolu, zm. 1843 w Greta) jest przedewszystkiem autorem głośnego, mimo wszystko wielkich piękności nie pozbawionego, na stosunkach arabskich opartego poematu „Thalaba the Destroyer“ („Talaba niszczyciel“). Do najgłówniejszych i największych rozmiarami poematów epickich Southeya zaliczyć trzeba „Przekleństwo Kehama“, tym razem na motywach hinduskich.
„Szkoła jezior“ ma w nim jednego z głównych przedstawicieli, dzięki przedewszystkiem licznym, w utworach jego rozsianym obrazom przyrody.
Rewolucyjne zasady i uczucia zamknął w latach młodzieńczych w takich opowiadaniach poetyckich, jak epos o „Joannie d’Arc“ i „Wat Tyler“ (w formie dramatycznej), traktującym o buncie tego bohatera ludowego przeciw Ryszardowi II (1381).
Za młodu marzył razem z Coleridge’m o przeniesieniu się do Pensylwanji i założeniu tam nowego, na wolności opartego państwa.
Od r. 1813 „poeta laureatus“ — po zrzeczeniu się tej godności przez Waltera Scotta, — stale mieszkając w miejscowości Greta, nad jednem z jezior Kumberlandzkich, nie przestawał pisać dalej. Między innemi powstało wówczas poetyckie opowiadanie „Roderyk, ostatni król Gotów“, a przedewszystkiem „Wizja Sądu“, utwór, który — tym razem słusznie, choć niemiłosiernie — wykpił Byron.
Podobnie jak przedtem jego żona, dostał i Southey obłędu, z którego uwolniła go śmierć w r. 1843.
Poza poematami, jest Southey autorem licznych prac
Strona:Jan Kasprowicz - Obraz poezji angielskiej T. 4.djvu/62
Ta strona została uwierzytelniona.
ROBERT SOUTHEY
