Strona:Jan Lam - Humoreski.djvu/57

rającym. Zastaliśmy p. Ropuszyńskiego wpół ubranego, siedzącego na fotelu, z tym samym wyrazem przerażenia w jego czerwono-zielonem obliczu jaki widzieliśmy wczoraj.
 — Co ci jest, moja rybko? Czy na prawdę jesteś chory!
 — O, o, panie marszałku, wołał sprawnik, trzymając w każdej ręce klapę od kamizelki i usiłując ją zapiąć. Było to niepodobieństwem, kamizelka bowiem nie schodziła się z przodu o pół łokcia.
 — Matko najsłodsza! zawołał marszałek, jakie okropne wzdęcie!
 — To są skutki rydzów, jak mówiłem, zauważył doktor. Jest to wypadek bardzo fatalny! Bardzo niebezpieczny!
 — Ależ ratuj go, doktorze, ratuj! Pocóż, do miliona djabłów, uczyłeś się medycyny?
 — Niech pan będzie łaskaw nieużywać djabłów, panie marszałku, jęczał pacjent — ja... ja... jestem grzeszny człowiek... katolik...
 — Aha chcesz księdza! Marcin, w galop po księdza do Konstantynowa!
 — Jeżeli tylko w czas przyjedzie, mruknął doktor.
 — No, ale miłosierdzie boskie jest bez granic, zauważył marszałek. Zresztą nie możesz mieć zbyt ciężkich grzechów na sumieniu kapitanie?
 — Ach, panie marszałku, powtarzał spra-