Cyfry statystyczne najlepiéj wykazują, które z tych państw na właściwéj znajdują się drodze[1].
Gdy na 100 osób dotkniętych bywa chorobą weneryczną w Paryżu 30, w Bruxelli 27,3; w Berlinie 17,8; procent ten dochodzi w Wiedniu do 43,3; w Rzymie do 52, — gdy na 100 nierządnic choruje w Paryżu 14, w Lyonie 16, w Marsylii 10, w Berlinie 13,6, w Bruxelli 12,1 w Hamburgu 18,4 w Hadze 16,2; w Londynie mamy ich 35, a w Rzymie 42.
Cyfry te są wymowniejsze od wszelkich deklamacji i argumentów, jakiemiby zwolennicy bezkontrolowéj prostytucji walczyć chcieli. Salus populi suprema lex esto! Władza państwowa starając się o zachowanie zdrowia obywateli, spełnia jeden ze swych najpierwszych obowiązków.
Z téj saméj zasady wychodzi trzeci kierunek przeciwstawienia się zgubnym skutkom prostytucji, różniąc się jednak wybitnie co do formy i stopnia udziału władzy państwowéj. Kierunek ten reprezentowany obecnie tylko w teorii[2], przeprowadzając zasadę państwowego obowiązku starania się o zdrowie ludności z najściślejszą konsekwencją, lecz zdaniem naszem przeprowadzając ja jednostronnie, żąda, aby domy publiczne były zakładami państwowymi, utrzymywanymi kosztem skarbowym i aby administracja ich złożona była w ręku nominowanych przez władzę urzędników. Zwolennicy takich urzą-
- ↑ Patrz „O nierządzie publicznym” T. Belke, lekarza ordynującego w Szpitalu Śgo Łazarza, w Warszawie 1808 r.
- ↑ Die Bordelle ais Staatsanstalten. Lipsk 1851. — Die prostytution in sozialer, legaler und sanitiirer Beziehung etc. Dra F. W. Müller. Erlaugen 1868, tłómaczona dość niedbale na język rossyjski. Petersburg 1869.
