Strona:Jan Maurycy Kamiński - O prostytucji.djvu/24

a często także aby mieć się za co upić, lub innych przyjemności módz sobie pozwolić. „Czyż można żądać, powiada Juvenalis, aby niebyła rozpustnicą młoda dziewczyna, która nigdy niemogła wyliczyć jednem tchem kochanków swéj matki.” Bieda dostarczała najliczniejszy kontyngens prostytutek, mianowicie też najniższego rzędu. Wielu z nich oddawało się nierządowi dla tego „iż nie mają nic innego do roboty” (Horacyusz) wiele „aby utrzymać siebie i rodzinę” (Plaut) i „mieć kawałek czarnego chleba” (Terencyusz).
 Rzymscy pisarze z czasów cesarstwa, mimo wyżéj przytoczone własne ich słowa, za ostateczną przyczynę plebejskiej prostytucji uważają lenistwo, a Dr Jeannel idzie po części za tymi arystokratycznymi kaznodziejami moralności, lecz jak dobrze mówi p. Szaszkow, ci panowie niezwrócili uwagi na tę okoliczność, że i lenistwo rodzi się z exploatacji mass przez wybrane jednostki, że exploatacja ta zabija w ludzie wszelką energję i co zatem idzie, że jeśli dla zarobienia kawałka chleba trzeba wysilenia, to zabraknie i tego kawałka.
 W Rzymie, jak i na wschodzie, rozpustę protegowało to wszystko, co było bogate, próżniacze, samowładne. Dwory Daryuszów, Sardanapalów, Salomonów, dwory tyranów greckich, królów macedońskich, nakoniec dwory rzymskich imperatorów dosięgające zenitu rozpusty, gangrenowały całe społeczeństwa, których ostateczną przyczyną upadku i rozkładu była rozpusta i prostytucja.
 Julius Cesar, najlepszy z Cezarów, ten sam który wydał prawo przeciwko cudzołóztwu, w życiu prywatnem jest rozpustnikiem, uwodzi i gwałci niewinne dziewczęta, a chociaż dobry finansista płaci z narodowéj