Strona:Jan Maurycy Kamiński - O prostytucji.djvu/49

handlowém mieście, udzielając się i prostytutkom, wyrodził między niemi tę równość zarobku. W Schelestadcie obowiązki przełożonego sprawował mężczyzna (Töchterwirth).
 W Hiszpanji domy publiczne w XV w. były już porządnie uorganizowane. W Walencji naprzykład, dzielnica przeznaczona dla nierządnic była otoczona murem i tworzyła jakby oddzielne miasto, w którém mieszkało od 200—300 dziewcząt, podlegających tygodniowej lekarskiej wizycie. Prócz nich były i oddzielnie mieszkające, zapewne dość dobrze uposażone, gdyż do nich odnosi się pragmatyka Filipa II zr. 1575, zabraniająca im trzymać służącej (nie mającéj lat 14), i prowadzić za sobą lokaja. Filip IV. przez dekret z r. 1623, kazał znowu znieść prostytucję w całem państwie.
 W Anglji przepisy mające obowiązywać kobiety publiczne były w formie parlamentarnéj przyjęte przez Izbę Gmin i Lordów i sankcjonowane w r. 1161. Potwierdzono one były potém kilka razy, między innemi za Edwarda III., r. 1345 i za Henryka VI, w pierwszéj połowie XV wieku. Przepisy te noszą na sobie cechę dokładnej rozwagi i zabraniają utrzymującym domy rozpusty (byli wówczas niemi łaziennicy) przyjmowania w swych zakładach zakonnic i kobiet zamężnych, oraz otwierania zakładów w dnie świąteczne. Daléj, i co nas głównie dziś obchodzić może, przewidując nadużycia i chęć exploatacji, prawo zabrania zatrzymywać w zakładzie dziewczęta wbrew ich woli, brać za wynajęcie pokoju więcéj niż 14 pensów tygodniowo, a nadto nie pozwala utrzymującym sprzedawać ani chleba, ani mięsa, ani piwa, ani drzewa, ani węgla, ani żadnej prowizji potrzebnej dziewczętom. Przy rozbiorze dzisiejszego stanu rzeczy zobaczymy ile ważnym jest ten przepis.