Strona:Jan Rzewnicki - Moje przygody w Tatrach.djvu/231

„siedemdziesiąci piąci roków” swych wyprostował. Kapileusz na bakier, ręka na czarnym jakimś łachmanie, humor zły, szubieniczny humor w na półdzikich oczach i soczyste wyrazy w gębie, ze sznapsa poczęte i nim mocno tchnące...
 — To chorrroba, wicie, moje państwo! słychane rzecy? Piądziesiąt razy na Durny wodziłek, pana Chałubińskiego tyz, wicie, z Sabałomem rodak, i teroz me dopiro singli łajdaki — juz jo wim, — wicie — co to jest! pazdur mi złomili! — śmirdzi im stary Daniel — ale ja — o! — lewą ręką chłopabyk jesce ukatrupił — wicie — tak... — i ścisnął pięść zdrowej ręki.
 — Co wy pleciecie, stary, kto wam co zrobił?
 — Juz jo wim, — wicie — jak kto się ma! To te mimcy, psie ścierwy, oni my złomali, wicie, ale ja...
 Wyraźne to były i przy tym głupie insynuacje pod adresem przewodników, którzy niewiele z nich sobie robili. Świadczyły one przede wszystkim, że Daniel był pijany. To też odezwał się turysta, który z nim tu wczoraj przyszedł:
 — Urżnęliście się i głupstwa bzdurzycie, — idźcie spać.
 — Nie, zaprotestował dr Guhr — i jego trzeba opatrzyć.
 I jął znowu wdziewać swą tunikę białą. Zapytałem starego:
 — A gdzieżeście wy byli Danielu? toć wyście wprzód zeszli z góry.
 — Utopiłek sie we stawie...