Strona:Jan Rzewnicki - Moje przygody w Tatrach.djvu/69

coś na to patrzy. Autochtonów tej ziemi, Polaków, chyba między służbą szukaj!
 Spaliśmy w ciszy tutejszej po rozgwarze Sariusza, jak króle. Ale rankiem przeciągnęły się nam miny: Hawrania nawet mimo lunety nie widać, mgły się włóczą, siąpi... Do diabła! — gdzież to słońce wczorajsze? te dłonie jedwabne?
 Trzeba jednak iść: tu siedzieć nie będziemy. Niedziela dzisiaj: moc schludnego ludu dąży do kościoła. Witają nas w najczystszej polszczyźnie: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”, — słyszycie, panowie dyplomaci alianccy!
 Błoto w lesie, ojej! — na drzewa chyba leźć. W pewnym miejscu przerąb poprzeczny na parę metrów szeroki, na kilkadziesiąt długi; na skraju kazalniczka jakaś ze schodkami, daszkiem, a jakże... Co to? Strzelnica, proszę państwa, strzelnica jasnych panów... Siadają tutaj od czasu do czasu ekscelencje, i paląc cygara i popijając koniak, dudnią z dubeltówek do napędzanej w korytarz zwierzyny! Polowanie — tak zwane...
 Rzednieje las, we mgły otulony. Szaro, smętnie, łzawo... Dziewuszki jakieś dźwigają wodę w konwiach.
 — Dzień dobry, dzieuchy, — a skądeście wy?
 — My z Jurgowa, pasiem tutaj. Hań, patrzcie, krowy... A wy kaz idziecie?
 — Daleko w góry, na Lodowy.
 — Cooo? — a pocoz wam toto?
 Snadź nie musnęła ich jeszcze kultura taternicka. Pytamy o mleko.
 — A to pódźcie s nami... — przez błotniste trawy