jak przedni kamień. Pacierze czyli paciorki gagatkowe należały do modnych.
Gemerk, gmerk (gemärcke) — marka domowa (hausmarke), herbik mieszczański,[1] znak mistrzowski osobisty każdego cechmistrza, którego używał nie tylko na pieczęci, ale także znaczył nim swoją broń i swój sprzęt srebrny, n. p. łyżki i t. p.
Giermak — suknia długa zwierzchnia, podbita futrem.
Giezłko — koszula osobliwie niewieścia, haftowana i wyszywana; kitel z płótna białego; odzienie czyli suknia dziewicza.
Gronostaj — zwierzątko większe cokolwiek od łasicy pospolitej, pokryte krótkim białym włosem, ogon ma od połowy do końca czarny. Futro z niego należy do drogich.
Haras, harasz, rasa, rasza — tkanina wełniana, lekka, szorstkawa, tak nazwana od miasta frac. Arras.
Hussarya — najcięższa jazda polska, żelazną zbroją od głów do stóp okryta.[2] Piękne okazy zbroi hussarskiej przechowują się w zamku w Podhorcach, (zbudowanym w latach 1635—1640 przez Stan. Koniecpolskiego, hetmana wiel. koron.), i w Muzeum Czartoryskich w Krakowie.
Inderlandzki — niderlandzki, holenderski.
Kabat — krótki kaftan męski lub żeński.
Kaftan — rodzaj długiej kamizelki.
Kaleta — mieszek czyli woreczek rzemienny na pieniądze.
Kanafas, kanawas — tkanina w prążki jedwabna lub bawełniana.
Kanak (alszbant) — ozdoba na szyi czyli naszyjnik kosztowny, drogimi kamieniami wysadzany, łańcuszek perłowy.
Kapicella — materya jedwabna.
Karazya — sukno proste grube hiszpańskie, później śląskie, angielskie, morawskie, żmigrodzkie.[3]
Karwasz — naramiennik żelazny lub stalowy; nałokietnik żelazny w zbroi, służący do zabezpieczenia ręki, którego używała dawna hussarya polska. — Karwaszem nazywano także krótką szablę wygiętą.
Ketnary — tragary, legary czyli belki sosnowe lub dębowe pod beczki w piwnicach.
