Rusznica — rodzaj ręcznej strzelby z większym otworem, używanej do baszt i murów fortecznych.[1]
Rządzik na konia — małe szory, zob. niżej śle, szla.
Salferka, salserka — solniczka, naczynie na sól.
Samopał albo kobyła — strzelba duża długa, należąca do dawnych gatunków broni palnej.
Śle, szla — szory, chomąto z postronkami.
Szmelc — jest to odpowiednio przygotowana masa szklista, zabarwiona lub bezbarwna, przeźroczysta lub nieprzeźroczysta, służąca do pokrywania różnych przedmiotów metalowych.[2] Pierścień ze szmelcem, szmelcowany — z emalią, emaliowany (smaltum, émail).
Szafir — klejnot przeźroczysty różnego błękitnego koloru.
Szlamowe futro — brzuchy i boki lisie lub rysie.
Szpalerka — opona, obicie na ścianie: płócienne, malowane, skórzane, z postaciami roślinnemi lub zwierzęcemi, nakształt makat lub gobelinów.
Sobol — co do postaci mało różniący się od kuny, sierść ma ciemno-czerwonawą lub brunatną, długą i miękka. Futro sobolowe należało do drogich.
Szołdra — szynka solona, wędzona.
Szorczyk barani — fartuch mały z baraniej skóry.
Szmuszkowe futro — z młodych baranków.
Szuba, szubka — odzienie zwierzchnie z długimi rękawami, podbite futrem.
Smykawica, smukawica — suknia niewieścia pasiasta czyli w strefy, gładka i pięknie zrobiona.
Szych — fałszywe złoto lub srebro, z którego robiono galony.
Szyszak — hełm, wysoka przyłbica żelazna.
Tafta, tawta — materya jedwabna w rodzaju lekkiej kitajki.
Tercynella — rodzaj materyi jedwabnej.
Tkanka, tkaneczka — koszule bywały z tkaneczkami marszczonemi, przetykanemi złotem, perłami, paciorkami; strój również niewieści na głowę.
Trecesyma, trycezyma — nabożeństwo żałobne w dzień 30 po zgonie.
Trefiony — marszczony, fałdowany.
