kościół PP. Wizytek w Wilnie[1], pod który położono węgielny kamień 14 czerwca 1729 r., konsekrowany 29 sierpnia 1756 r., przez ks. Tomasza Zienkowicza, sufragana białoruskiego. Aż do wypędzenia PP. Wizytek z Wilna przez Murawiewa 1864 r., jaśniał nad piękną bramą[2] wiodącą do kościoła napis: „Patet Cordi Jesu“. Po wywiezieniu ztąd Wizytek, klasztor oddano mniszkom prawosławnym, a kościół przebudowano na cerkiew. W Dziedziłowiczach, dyecezyi mińskiej, znajduje się kościół parafialny drewniany pod wezwaniem Serca Jezusowego, wystawiony w r. 1798 przez Rafała hr. Śliźnia, instygatora W. Ks. Litewskiego — w Rychwałdzie blisko Żywca kościółek drewniany z XVIII. wieku, z przywilejem odprawiania w nim co piątek mszy św. — wreszcie w Supruńkowcach, dyecezyi łucko-żytomierskiej, na Podolu rosyjskiem, kościół murowany fundacyi obywatela Szy-
- ↑ Patrz uzupełnienia nr. XIV.
- ↑ Tę bramę, podług pomysłu profesora architektury w uniwersytecie wileńskim Szulca, zbudował w roku 1813 młody wówczas inżynier, a później sławny historyk Litwy, Teodor Narbutt. (Przechadzki po Wilnie i jego okolicach, przez Jana ze Śliwina (Kirkora). Wydanie II. Wilno 1859, str. 132).
