Ta strona została przepisana.
dłowskiego z r. 1809[1]. Między r. 1860—1890, wzniesiono kilka nowych, skromnych
- ↑ Supruńkowce, oddalone od Kamieńca Podolskiego przeszło dwie mile, leżą u podnóża Gór Miodoborskich, niegdyś w puszczy leśnej, której część później Jezuici wytrzebili. W pierwszej ćwierci XVII. wieku należały do Radeckiego, sędziego podolskiego, starego kawalera, który zapisał je na rzecz konwiktu młodzi szlacheckiej, utrzymywanego przez OO. Jezuitów w Kamieńcu Podolskim. Nie mieli jednak Ojcowie czasu zagospodarować się należycie, kiedy nastąpiła niewola turecka do r. 1699. Dopiero w XVIII. wieku zabrali się do uporządkowania dziedzictwa swego. Nad rzeką Tarnawką, już w samej wsi, wystawili dwupiętrowy budynek o sklepionych sufitach, gdzie mieszkał prokurator, starzy Ojcowie spracowani dla świeżego powietrza przybywający z Kamieńca i czeladź. Jeden pokój obrócono na kaplicę, do której zbiegał się lud okoliczny na nabożeństwo, przeważnie zaś budnicy mazurzy, przez Jezuitów sprowadzeni. Po kasacie Jezuitów, dobra przeszły na rzecz Komisyi Edukacyjnej, a od tej dostały się Szymonowi Szydłowskiemu, kasztelanowi żarnowskiemu, który osiadł tutaj już r. 1777, zbudował dwór, do którego wcielił dawny dom Jezuitów, a natomiast przystąpił do wzniesienia kościoła tuż obok dworu, pod wezwaniem Serca Jezusowego. Zdaje się, że roboty około świątyni rozpoczęto już około r. 1790. Szymon Szydłowski († 1799) przeznaczył na ten cel fundusz, ale budowę ukończono dopiero r. 1809. Roboty doprowadził do końca syn fundatora, Józef Szydłowski, Komandor Maltański. Supruńkowce dostały się
