chitów, Ormian, Syryjczyków, Koptów w Egipcie, Chaldejczyków i Rumunów austro-węgierskich w Banacie i Siedmiogrodzie z Kościołem rzymskim zjednoczonych, nietylko obrazy po kościołach, książki po domach napotkać można, lecz nawet święto Serca Jezusowego w kalendarzach niektórych wschodnich obrządków jest umieszczone[1].
W mszałach unickich, wydawanych przy końcu XVIII. wieku w Polsce, były msze o niektórych Świętych zachodniego Kościoła i liturgie na różne uroczystości specyficznie łacińskiego Kościoła, n. p. na Boże Ciało, 7 boleści N. P. Maryi, Różaniec i Serce Pana Jezusa[2]. Wówczas Unici nie uważali za ujmę dla swego obrządku przyjmowania od nas tego, co pobożność katolicką pomnaża.
OO. Bazylianie w Mińsku, otrzymawszy breve Klemensa XII. z dnia 12 marca 1738 r. zaprowadzili w swojej cerkwi nabożeństwo i bractwo Najsł. Serca Jezusowego. Później rozkrzewili je po różnych swych cerkwiach prowincyi litewskiej, jak
