Strona:Jan Sygański - Historya Nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.djvu/117

cyi jeneralnej połockiej drugiej, dekret 8, 1785 r.
 I nie bezowocną była ta cześć Serca: Jezusowego, skrzętnie pielęgnowana i podtrzymywana w pojedynczych, domach i kollegiach zakonu. W r. 1773 na mocy breve Klemensa XIV.: „Dominus ac Redemptor“, zostało Towarzystwo Jezusowe skasowane po całym świecie. Dziwnem jednak zrządzeniem Opatrzności Bożej, utrzymało się na Białej Rusi, pod panowaniem carowej rosyjskiej Katarzyny II. Owoż ta mała garstka pozostałych Jezuitów, zajmowała się bez przerwy rozkrzewieniem nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego, żywiąc tę niezłomną nadzieję, że ono jedynie może być rękojmią przywrócenia skasowanego zakonu. Zmarły w r. 1853 O. Jan Roothaan, jenerał Tow. Jez., opowiadał nieraz swym braciom w Rzymie, że za jego czasów na Białej Rusi, wszystkim członkom zakonnym comiesięczne i codzienne przepisano modły, w celu rychłego przywrócenia całego Towarzystwa. Jakoż te modły pożądany odniosły skutek. Dnia 7 sierpnia 1814 r., papież Pius VII. w swej bulli: „Sollicitudo omnium ecclesiarum“, przywrócił Towarzystwo Jezusowe po całym świecie. Tak więc przywrócenie i obecne istnienie