swoje, zawdzięcza Tow. Jez. osobliwszej łasce Najśw. Serca Jezusowego. Wyznał to zresztą publicznie sam O. Roothaan, w okólniku do wszystkich domów zakonu w r. 1840, z okazyi trzechwiekowej rocznicy istnienia Towarzystwa. W obecnym również wieku z niemniejszą gorliwością zajmują się członkowie Tow. Jez. rozkrzewieniem czci Serca Jezusowego pomiędzy wiernymi i niewiernymi, czego dowodem są listy okólne przełożonych zakonu, nawołujące do tejże gorliwości, jako to: 1) List O. Maryana Petrucci, wikaryusza jeneralnego, 21 czerwca 1820; 2) O. Jana Roothaana, jenerała, 27 grudnia 1889 i 8 czerwca 1848; 3) Akta kongregacyi jeneralnej XXIII., dekret 46, 1883; 4) O. Piotra Becksa, jenerała, 28 sierp. 1870, 1 listopada 1871, 10 grudnia 1875; 5) O. Antoniego Anderledego, jenerała, 29 września 1888 r. (Cf. libel: „SS. Cordi Jesu cur sint addicti et consecrati Societatis Jesu Filii“. Autor P. H. J. Nix S. J. Wynandsrade 1885).
Nr. IV. Obietnice uczynione Bł. Małgorzacie przez Pana Jezusa dla osób mających nabożeństwo do Jego Najśw. Serca:
1) Udzielę im wszelkich łask, jakich potrzebują do spełnienia obowiązków swego stanu.
Strona:Jan Sygański - Historya Nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.djvu/118
Ta strona została przepisana.
