lii[1]. Równocześnie przyjął to nabożeństwo zakon Benedyktynów, rozszerzał je gorliwie i umieścił pierwszy to święto w swoim kalendarzu. W Dijon zawiązało się 1692 bractwo „nieustającej adoracyi“, które w krótkim przeciągu czasu już kilkuset liczyło członków. Dzięki tym sprzyjającym okolicznościom, mogła Małgorzata jeszcze za życia swego oglądać wzrost nabożeństwa do Najśw. Serca, nietylko wśród murów klasztornych zgromadzenia swego, ale i po za ich obrębem, jak się o tem z jej listów doczytać można. Wszelako były to już ostatnie tryumfy, jakie bł. Małgorzata tutaj na tej ziemi oglądała. Dnia 17 października 1690, zakończyła swój ziemski żywot, upojona tą słodką radością, iż nabożeństwo, dla którego jedynie żyła i tyle wycierpiała, rozkrzewia się i wzmaga i w sercach wiernych coraz to silniejsze zapuszcza korzenie.
Jeszcze na kilka lat przed objawieniami bł. Małgorzaty, wzbudziła opatrzność Boża męża, który temu nabożeństwu miał dalszą utorować drogę. Był nim gorliwy misyonarz, ks. Jan Eudes, późniejszy założyciel kongregacyi Eudystów, znany chlubnie we Francyi ze swego dzieła o
- ↑ Vie et Oeuvres. T. I. str. 321.
