myślaniach i kazaniach pasyjnych: „Rachował P. Jezus, wiele razy Serce jego miało się miłością Bożą rozszerzać; wiele razy frasunkiem ścisnąć; prawie ustawać, omdleć; ale że Serce już to wszystko wypełniło, oświadcza mu Chrystus życzliwość swoję, mówiąc: „Bóg ci zapłać Serce ubóstwione, za wszystkie miłości rozszerzenia, za wszystkie uciski i kłopoty Twoje“[1]. I gdzieindziej woła: „Serce Pana Jezusowe, bądź Sercem serc naszych, bądź formą, na którąby się wszystkie serca nasze przelały, a każdy się z nas odmieni, każdy z grzesznego świętym zostanie“. To znów wprowadza Najśw. Maryą Pannę rzewnie płaczącą nad ranami Jezusowemi: „O Serce Jezusowe, Serce serca mojego, już nie bijesz, jużeś obumarło. Niech Synu mój umrę, abym tu i duszę moją pogrzebała. Niech Serce Twoje pokoikiem duszy mojej będzie. Jakożby to Serce Twoje uleczyć, jako zahaftować, ścisnęłabym rękoma, spięła, ale na to woli Ojcowskiej nie masz, tak masz Synu mój niezaleczony leżeć, tak i zmartwychwstać, tak i w niebie być[2].
Inną razą, przytoczywszy mnóstwo cy-
