tat z Ojców Kościoła, o ranie boku Jezusowego, tak rzecz swoją kończy: „Pochwalmyż jeszcze to Serce Pana Jezusowe. Serce Pana Jezusowe, miłe okienko, przez które widzieć się może, jakie Serce do nas Pan Jezus miał. Serce Jezusowe dobrodziej samego Pana Jezusa, bo go ożywiało, oczerstwiało. Serce Pana Jezusowe, stolica miłości, w którem i miłość ku mnie zasiada. Serce Pana Jezusowe skrzyneczka, w której chowa Chrystus Pan dary, któremi nas tu i w wieczności upominkować będzie. Serce Pana Jezusowe skarbiec, w którym ostatnie bogactwa drogiej, ostatniej krwi i wody, zachowane były“[1]. W kazaniu drugiem na niedzielę 14 po Świątkach, w części pierwszej dowodzi, że Serce Jezusowe dlatego włócznią otwarte zostało, ażebyśmy i we wszystkich kłopotach i frasunkach pociechy w niem szukać mogli. Nakoniec w dziele swojem: Liturgica seu modi devote celebrandi Missam, Cracoviae 1676, cały niemal rozdział „Apertio Lateris“, poświęca uczczeniu Najśw, Serca Jezusowego.
Były to, jak powiadam, zaczątki czci
- ↑ Kazania i Homilie. Poznań 1681. T. III. str. 324.
