Najsłod. Serca Jezusowego w Polsce, jeszcze przed objawieniem bł. Małgorzaty Alacoque, noszące na sobie cechę cichej, osobistej, prywatnej pobożności. Publicznie i powszechnie zaprowadzono ją w Polsce dopiero na początku XVIII. wieku i to za pośrednictwem zgromadzenia Panien Wizytek, które już w ciągu XVII. stulecia założyły swe klasztory w Warszawie, Wilnie i Krakowie, a bardziej jeszcze za wdaniem się w tę zbożną sprawę zakonu Szkół pobożnych. „Przyznać to z powinną chwałą i wdzięczną pamięcią OO. Pijarom trzeba, że pierwsi przed wszystkiemi w Polsce do kościołów swoich, bractwo i nabożeństwo do Serca Jezusowego wprowadzać poczęli. A naprzód wprowadzili je w Warszawie, otrzymawszy breve Klemensa XI., z dnia 30 maja 1705“[1]. W roku 1717 uzyskały polskie Wizytki breve tegoż papieża i już nie tylko u siebie w klasztorach, ale i w kościołach swoich, urządziły publiczne nabożeństwa i bractwa Serca Jezusowego: w Krakowie 6 czerwca 1718, w Wilnie 20 sierpnia 1719[2], w Lublinie i Warszawie w tymże czasie. W ośm lat potem
Strona:Jan Sygański - Historya Nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.djvu/61
Ta strona została przepisana.
