Strona:Jan Sygański - Historya Nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.djvu/62

Ta strona została przepisana.

zaniosły francuskie Wizytki w swojem i sióstr wszystkich imieniu, korną prośbę do Benedykta XIII., listem z dnia 6 czerwca 1725, ażeby zatwierdzić raczył przedstawioną przez nie mszę św. i pacierze kapłańskie o Najsłod. Sercu Jezusa, fervet enim in monasteriis nostris Sacratissimi Cordis Jesu solemnitas, kwitnie bowiem w klasztorach naszych uroczystość Serca Jezusowego. Krakowskie Wizytki ze swej strony nakłoniły biskupa krakowskiego, Konstantego Szaniawskiego, iż ten listem i z d. 6 maja 1726, prosił Benedykta XIII., ażeby święto Serca Jezusowego w całym Kościele katolickim, osobną mszą św. i pacierzami kapłańskiemi obchodzić pozwolił: „gdyż stałe nabożeństwo wiernych — słowa są listu — kwitnie także w Królestwie Polskiem, szczególniejszem pragnieniem rozkrzewienia tej czci, pałają serca Panien Wizytek; pobożność ich zapala wszystkie umysły“. Za przykładem biskupa poszedł król polski August II., prosząc Papieża, d. 15 maja 1726, o tę samę łaskę, „gdyż królestwo moje, pisze z Warszawy, cieszy się szczególniejszą opieką Najsł. Serca Jez., które ja i cały naród polski, szczególniejszą czcią otaczamy“[1].

  1. Constans devotio erga SS. Cor Jesu Christi