We wszystkich tych listach widzimy powoływanie się na istniejący już w Polsce kult Serca Jezusowego, bo do PP. Wizytek i OO. Pijarów przyłączyli się wnet Jezuici polscy w licznych swych kolegiach, cześć Serca Jezusowego rozkrzewiali tak dalece, że od r. 1714—1763 zawiązały się formalne bractwa Serca Jezusowego, kanonicznie erygowane, po wszystkich prawie znaczniejszych miastach Polski, Litwy i Rusi[1]. W drukami OO. Pijarów w Warszawie, tłoczono już na początku XVIII. wieku odpowiedne do tej czci książki nabożne. Stolica święta, zawsze ostrożna, i oględna w ogłaszaniu dekretów swoich, zwlekała z decyzyą; cześć Serca Jezusowego nie ustawała jednak, owszem w drugiej połowie XVIII. wieku, w latach 1762—1765, widzimy cały szereg suplik, z różnych stron katolickiego świata, dopraszających się stanowczego orzeczenia Stolicy św. I znów na czele tych suplikujących, stoją dwaj królowie polscy: August III. i Stanisław Leszczyński i ośmiu biskupów pol-
- ↑ Patrz uzupełnienie nr. 6.
etiam in Regno Poloniae viget... Speciali cultu ac singulari devotione tum ego tum gens tota Polona SS. Cor Jesu prosequimur. Listy te w całości przytacza Nilles T. I., str. 34.
