Ta strona została przepisana.
skich[1]. Ponowiły także swą prośbę Wizytki polskie, przez prokuratora swego w Rzymie, Pijara, ks. Maroni’ego. Kongregacya św. Obrzędów na dniu 26 stycznia 1765 r. orzekła: „zezwolić należy na prośbę biskupów polskich, gdyż istnieją już niezliczone prawie bractwa Serca Jezusowego kanonicznie erygowane; a zatwierdzeniem mszy św. i pacierzy kapłańskich, rozkrzewia się istniejąca już cześć tego Boskiego Serca“. Klemens XIII. zatwierdził to orzeczenie d. 6 lutego 1765 r.
Mieliśmy więc cześć Serca Jezusowego rozpowszechnioną szeroce przez miejscowy kler świecki i zakonny, uprawnioną dekretami papieskiemi, popieraną bractwami, obrazkami i książkami uświetnioną[2]. Niestety zniesienie Jezuitów w r. 1773
- ↑ Oto ich imiona:
Wacław Sierakowski, arcyb. lwowski, dnia 13 lut. 1764.
Ignacy Massalski, biskup wileński, d. września 1762.
Hieronim Szeptycki, b. płocki, d. 17 paź. 1763.
Jędrzej Bayer, b. chełmiński, 20 stycznia 1764.
Jędrzej Załuski, b. kijowski, 20 stycznia 1764.
Adam Krasiński, b. kamieniecki, 20 stycz. 1764.
Adam Grabowski, b. warmiński, 19 paźdz. 1763.
Walenty Wężyk, b. chełmski, 20 stycznia 1764. (Nilles T. I. str. 90). - ↑ Patrz uzupełnienie nr. 7.
