przez Klemensa XIV., odjęło temu nabożeństwu walną podporę; nastały dla Polski i Kościoła, ciężkie, smutne, upokarzające chwile: cześć Serca Jezusowego kryła, się tylko w klasztorach, a zwłaszcza u PP. Wizytek; wśród ludu, wśród społeczeństwa całego, stygła, słabła, a wreszcie zamarła tak dalece, że już na początku naszego XIX. wieku, nie wiele o niej wiedziano; owszem, znaleźli się nawet wśród kleru tacy, którzy ją wyszydzali, gdy się w połowie tego wieku budzić zaczęła[1]. Od r. 1870 nabożeństwo do Serca Jezusowego rozkwitło na nowo w Polsce, z wyjątkiem prowincyj polskich pod berłem rosyjskiem, gdzie srogiemi ukazami, mianowicie ostatniem z r. 1889, surowo zakazanem zostało, jako niebezpieczne państwu[2].
To w Polsce. — Równie szybki wzrost nabożeństwa do Serca Jezusowego widzimy na całym Zachodzie Europy. O Niemczech wspomnieliśmy wyżej. Miasta fran-
- ↑ Ks. Załęski T. J.: Żywot Magdaleny Barat. Kraków 1885, str. 218—222.
Godzi się tu nadmienić, że około tego czasu, tj. 1854 r., zaczęto bić pierwsze w Polsce medale na cześć N. Serca Jez. („Medale religijne“), przez dra Rewolińskiego. Część II., str. 11. Kraków, 1887. - ↑ „Czas“ krakowski, 1889, nr. 282.
