Strona:Jan Sygański - Historya Nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.djvu/71

pełnia wszystkie niemal prowincye Włoch, Niemiec, Polski, Belgii i Francyi — że sięga krańców ziemi, Chin i Indyj — że ją przyjęli i upoważnili biskupi najpierwszych stolic wspomnionych krajów — że nareszcie wszędzie nowe zawięzują się bractwa“. Atoli pomimo tak licznych adresów i powagi wysokich dostojników duchownych i świeckich, wszystkie zabiegi i usiłowania tym razem spełzły na niczem. Pierwszą bowiem razą d. 12 lipca 1727 r., odpowiedział Rzym: Non proposita — innemi słowy dał do zrozumienia, że tą sprawą obecnie zajmować się nie wypada. Drugą zaś razą d. 30 lipca 1729 r., odrzekł: Negative — odmowną dał odpowiedź. Nowość nabożeństwa, za wprowadzeniem którego żadne dotąd naglące nie przemawiały powody; powtóre niepewność samych faktów objawienia bł. Małgorzaty, dotąd kanonicznie jeszcze nierozbieranych, ani rozstrzygniętych; w końcu pewna trudność filozoficzna w objaśnieniu stosunku, jaki zachodzi między miłością a sercem, na której właśnie O. Gallifet opierał swe prośby — oto główne powody tymczasowego nieuwzględnienia próśb wniesionych. W gruncie bowiem rzeczy Stolica św. nie była przeciwną temu nabożeństwu, skoro w r. 1729 w samym Rzymie, za staraniem