stanowi bardzo ważny dokument w historyi naszego nabożeństwa. Przezeń zostało ono do powszechnej liturgii kościelnej wciągnięte, a tem samem nabyło tytułu i charakteru wielkiego nabożeństwa kościelnego i śmiało na dalsze świetne zdobycze rachować mogło.
Atoli nietylko oświecona Europa miała się cieszyć rozwojem i rozkwitem czci Najśw. Serca. Dotarła ona do dalekiej Ameryki i skąpo jeszcze ucywilizowanej Azyi, ażeby i owe mniej oświecone narody swoim zbawiennym wpływem podnieść, zagrzać, ożywić. Niebawem zawiązano bractwa Serca Jezusowego: w Kanadzie 1718, w Indyach zachodnich i Martynice 1726, Gwadalupie 1728, San Domingo 1729, Meksyku 1734, Argentynie 1740, Paragwaju 1741, Ekwadorze 1750, Venezueli 1755, Brazylii 1757. W Syryi 1726, Persyi 1728, Indyach wschodnich 1729. W Chinach już od r. 1709 znajdujemy dwa bractwa Najśw. Serca, zaprowadzone: jedno w Makao, a drugie w Pekinie, w kościele OO. Jezuitów; trzecie założonem zostało 1743 r., w samym obrębie pałacu cesarskiego, jak o tem świadczy O. Roman Hinderer T. J., od roku 1704—1744 misyonarz chiński i gorliwy krzewiciel tegoż nabożeństwa.
Strona:Jan Sygański - Historya Nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.djvu/74
Ta strona została przepisana.
