skupi hiszpańscy, zebrani na synodzie prowincyonalnym w Tarragonie, starali się u papieża Klemensa XII. i Benedykta XIV. o przywilej odprawiania mszy św. o Sercu Jezusowem.
W Portugalii pobożna królowa Marya I., zgodnie ze swym dostojnym małżonkiem Don Pedro III., nie poprzestała na samem zaprowadzeniu i corocznym obchodzie uroczystości Serca P. Jezusa., lecz zbudowała nawet pod koniec XVIII. stulecia (1779—1782) wspaniały kościół w Lizbonie, pod wezwaniem Najsłodszego Serca[1]. Ta wspaniała, królewska iście bazylika w stylu rococco, jest bezwątpienia najpiękniejszą świątynią Pańską, z pomiędzy gęsto rozsianych tamecznych kościołów. Cała zbudowana z ciosu i marmuru, o dwóch wysmukłych wieżach. Ogrom jej powiększa podniesienie, na jakiem się znajduje w pobliżu rzeki Tagu. Tutaj to corocznie w dzień Najsłod. Serca przybywa król portugalski z całą swoją świtą na słuchanie mszy św.; dzień ten bowiem w Portugalii już od r. 1778 jest dniem świątecznym, a jego wigilia obchodzi się z postem. Utrzymują ogólnie, że to wspaniałe dzieło, z inicyatywy Piusa VI., hojnością
- ↑ Zob. uzupełnienia nr. 9.
