innych polskich książeczek dobrych a tanich, nie łatwo dostaną. W r. 1850 oddał episkopat francuski i poświęcił za wspólną naradą dyecezye swoje opiece Najśw. Serca. W sześć lat potem 1856, wniósł prośbę do Rzymu przez kardynała Patriziego, podówczas obowiązki legata papieskiego we Francyi sprawującego, o rozciągnięcie dekretu Klemensa XIII. z roku 1765 na cały katolicki świat, czego z niewymowną pociechą serca na dniu 23 sierpnia tego samego roku ów wielki papież dokonał. Tak więc, dzięki troskliwości Piusa IX., uroczystość Serca Jezusowego stała się odtąd nietylko publiczną, ale i powszechną w całym katolickim Kościele. Jak zaś bardzo przez tę decyzyę ogólnemu pragnieniu Kościoła zadość się stało, już z samego dekretu papieskiego wnioskować można, gdzie pomiędzy innemi wyraźnie powiada, „że nie ma prawie dyecezyi w katolickim świecie, któraby o zaprowadzenie uroczystości Serca Jezusowego usilnie nie prosiła“.
Brevem papieskiem z d. 9 sierpnia 1861 i z d. 19 maja 1863, zatwierdzone zostało stowarzyszenie „Komunii Wynagradzającej“, której zadaniem i celem jest przez częstsze Komunie św. pobożnie przyjmowane, przeprosić i przebłagać Najśw. Serce
Strona:Jan Sygański - Historya Nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.djvu/86
Ta strona została przepisana.