samo proboszczowie w swoich parafialnych kościołach. Wszędzie jedna i ta sama formuła ofiarowania się Najśw. Sercu, połączyć miała lud wierny pomiędzy sobą i z arcypasterzem, w duchowną milicyę Chrystusową. „Wy ją, najmilsi Bracia! (słowa są listu pasterskiego), pospół i równocześnie z nami odmówicie, a potem dnia każdego powtarzać ją przy pacierzach waszych będziecie, aby wam była bodźcem do wytrwania w dobrem, środkiem do wyproszenia sobie obfitych łask i otuchą w tych dniach utrapienia, które Pan Bóg na nas zsyła“[1]. Wśród nabożeństwa we wszystkich kościołach, z rozkazu ks. arcybiskupa, treścią kazania było: „wysławienie Najśw. Serca P. Jezusa i pobudzenie wiernych do miłości i nabożeństwa ku temu przedziwnemu Sercu, jakoteż do ufności w Jego miłosierdziu Akt ten wysoko religijny, a na wielkie rozmiary, podniósł na duchu, ogrzał i zapalił wierzące serca poznańskiego ludu. Trzynaście przeszło lat trwało prześladowanie Kościoła polskiego pod rządem pruskim, mimo to duch wiary nie osłabł, zapał religijny nie ostygł. Oto owoc aktu religijnego z dnia 8 grudnia 1872 roku,
- ↑ Patrz uzupełnienia nr. 10.
