Jana z Kruźlowej Pieniążka, sędziego ziemskiego i poborcę krakowskiego.
43) W Krakowie 15. lipca 1525. Zygmunt I. potwierdza dekret komisarzy królewskich, wydany w Nowym Sączu 24. czerwca 1523 między starostą a mieszczanami sandeckimi, wskutek różnych skarg wniesionych przeciwko staroście, Piotrowi Odnowskiemu, o naruszenie prawa magdeburskiego, tudzież wskutek skarg starosty przeciwko mieszczanom o popieranie buntu.
44) W Krakowie na sejmie walnym 19. lutego 1537. Zygmunt I. zatwierdza wszystkie przywileje poprzedników swoich, nadane Nowemu Sączowi, zacząwszy od Kazimierza Wielkiego.
45) W Krakowie na sejmie walnym 24. lutego 1537. Zygmunt I., spowodowany porśbami rajców Nowego Sącza, przenosi coroczny jarmark w tem mieście z św. Marcina na św. Maciej, nie znosząc przez to bynajmniej wolnicy t. j. wolnej sprzedaży mięsa ze strony okolicznych mieszkańców około św. Marcina, podług dawnego zwyczaju.
46) W Krakowie 6. marca 1537. Zygmunt I. przedłuża na rok Sandeczanom przywilej, nadany w Krakowie 13. stycznia 1523, uwalniający ich od opłaty podatków domowych, wyjąwszy jednak czopowego i gruntowego czynszu.
47) W Krakowie 9. sierpnia 1542. Zygmunt I. podwyższa Sandeczanom mostowe na 3 szelągi od wozu, aby przysporzyć im dochodu dla lepszego utrzymania mostu na Dunajcu.
48) W Krakowie 30. lipca 1543. Zygmunt I., spowodowany skargami starosty sandeckiego, Achacego Jordana, oraz i gminy miejskiej sandeckiej na rajców miasta o nadużycia, ustanawia artykuły szczegółowe i obszerne w tym względzie[1].
49) W Krakowie 22. marca 1549. Zygmunt August zatwierdza wszystkie przywileje, nadane Nowemu Sączowi przez poprzedników swoich.
50) W Lublinie na sejmie walnym 1. marca 1554. Zygmunt August nadaje Nowemu Sączowi przywilej składu generalnego żelaza, stali i miedzi, zwożonej do Polski ze Spiża i Węgier, a tym, coby omijali Sącz, każe aresztować towary.
51) W Piotrkowie na sejmie walnym 12. maja 1555. Zygmunt August, spowodowany skargami rajców Nowego Sącza, przykazuje wszystkim celnikom, aby przestrzegali przywilejów danych
- ↑ Zob. rozbór krytyczny tego dokum. na str. 214.
