humiliter expositae postulationi, clementer annuendo providendoque, ne dicta Civitas in deteriorem prolabatur ruinam, praefatis civibus desertas areas per Judaeos occupandi, coemendi, acquirendique facultatem tribuendam esse duximus, prout quidem tribuimus praesentibus literis Nostris, ita ut post acquisitas desertas areas certis in plateis, per Generosum Alexandrum Lubomirski, tanquam Capitaneum Nostrum et Magistratum Neosandecensem, non tamen mixtim inter Christianos exdivisis domicilia et aedificia sua constituere, exaedificare, in iisdem habitare, manere, eadem inter se vendere et commutare, commercia Genti Judaicae congrua et solita, absque praeiudicio Christianorum exercere, quinimo se ad instar aliarum Civitatum Regni, quas Judaei inhabitant, in omnibus conformare iisdem Hebraeis liceat; hoc adiecto ne res sacras et profanas furtivo modo ablatas, clandestine a quibuscunque personis coemere vel penes se oculte detinere, Fidem Christianam blasphemare audeant ac praesumant, sub poenis gravissimis legibus publicis et decretis Serenissimorum Antecessorum Nostrorum severe sancitis; salvis nihilominus per omnia Censibus Ecclesiasticis, si qui in dictis areis per demortuos eorundem fundorum quosvis possessores obligati et inscripti sunt, tum omnibus Reipublicae contributionibus Capitanealibus atque Civilibus. Ad quae omnia solvenda Judaei insimul cum Christianis tenebuntur et erunt adstricti, in omnibus iuribus Regni et Civitatum ratione fundorum et mercimoniorum respondendo.[1]
In quorum fidem praesentes manu Nostra subscriptas Sigillo Regni communiri iussimus. Datum Jaworoviae die XIV. Mensis Novembris, Anno Domini 1682, Regni vero Nostri anno VIII. Joannes Rex. Locus Sigilli Minoris Cancellariae Regni. Stanislaus Szczuka, Pocillator Visnensis, Regiae Maiestatis Secretarius.
∗
∗ ∗ |
- ↑ Ten pamiętny dokument króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego, powtórzony jest nie tylko w przywileju Jana Sobieskiego z r. 1682, lecz także w późniejszych przywilejach: Augusta II. z r. 1699, Augusta III. z r. 1754 i Stanisława Poniatowskiego z r. 1765. (Act. Castr. Sandec. T. 137, p. 119–122. T. 183, p. 257–260.) Roku i miejsca nie podano wcale, gdzie był wydany. Skądinąd jednak wiadomo, że w r. 1673; nastąpiło to niezawodnie jeszcze przed dniem 10. listopada 1673, kiedy właśnie król Michał we Lwowie życie zakończył.
