Jerzy Aleksander[1] Hrabia na Wiśniczu i Jarosławiu Lubomirski, Sandecki Starosta. Wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, donoszę, do wiadomości. Ponieważ Żydzi w Starostwie moim Nowo Sandeckim mają Prawa i Przywileje od Najjaśniejszych Królów Polskich nadane, także i Konstytucyami na Sejmach obwarowane i approbowane, ażeby im te Prawa, któremi się zaszczycają Chęciny i Chełm miasta, służyły. Więc że te miasta Chęciny i Chełm mają bożnice murowane sklepione, tudzież Sławetni Burmistrze, Rajcy i Wójt z Ławnikami i cały Magistrat Nowo Sandecki, wnosząc instancyą za niemi, i plac im pusty między Pokwiczowskim i między Popkowskim w ulicy Szpitalnej pozwolili, aby sobie mogli bożnicę sklepioną wymurować, w której by nabożeństwo swoje odprawiali. Pozwalam tedy, ażeby ta bożnica praejudicium żadnego od różnych osób nie miała i z tego placu podatków nie płacono. Na co dla lepszej wagi i pewności przy zwykłej pieczęci mojej ręką się własną podpisuję. Dane w Zamku Sandeckim 3. lutego 1699. Jerzy Lubomirski, Starosta Sandecki. Locus Sigilli.
- ↑ Pisał się zwykle w aktach: Jerzy Paweł Lubomirski, starosta sandecki 1688–1735; był równocześnie oboźnym wiel. koronnym 1703–1729, wojewodą sandomierskim 1729–1735, † 14. października 1735, pochowany w kościele w Dąbrowie (miasto powiatowe w dyecezyi tarnowskiej).
