nistra, przy obejmowaniu swego stanowiska, przysięgi dochowania tajemnic swego urzędu, jako urzędnik państwowy, jest nie wystarczające. A widziano już byłych ministrów nadużywających w celach osobistych, głosząc z trybuny parlamentarnej wiadomości nabyte w czasie swego urzędowania. Dlatego zobowiązuję ministrów do zachowania tajemnicy Stanu w czasie swego urzędowania, jak również po ustąpieniu ze swego stanowiska.
Art.40.
Nie jednokrotnie już zwracałem w pismach uwagę na potrzebę zaprowadzenia u nas tak zwanej we Francji „Rady Stanu” (Conseil d'Etat), która jest jedną z najniezbędniejszych instytucji w każdym prawidłowym ustroju państwowym.
Francuska Rada Stanu przekazana została Trzeciej Republice przez Drugie Cesarstwo, które przejęło jej ideę, w spadku po Napoleonie, a następująca po niem Republika miała rozum zachować tę instytucję w głównych jej zarysach. Podobne instytucje napotykamy i w innych krajach, pod różnemi postaciami i nazwami, np. w Anglji pod nazwą „Tajnej Rady” (the private Counceil).
W Polsce, na wzór francuskiej Rady Stanu, mieliśmy takąż w Księstwie Warszawskiem zaprowadzoną przez Napoleona, na mocy nadanej przezeń temu Księstwu Konstytucji, jak również zaprowadzoną w Królestwie Kongresowem, na mocy Konstytucji z 1815 r. nadanej temu Królestwu przez Aleksandra.
Francuzka Rada Stanu jest jednym z najważniejszych składniów organizacji państwowych tego kraju. Jest ona ciałem doradczem, pełniącem rzec można funkcję regulatora całej jego administracji.
Ciało to składa się z wyboru ludzi o prawniczem i technicznem w różnych kierunkach wykształceniu, powołanych do pomocy Rządowi przy załatwianiu najważniejszych spraw natury Administracyjnej. Do nich to odwołuje się Rząd w każdej takiej sprawie, dla uzyskania bezstronnego, kompetentnego zdania.
