Strona:Jan Zacharyasiewicz - Muza czy Meduza.djvu/7

 Za chwilę stałem już przed nim.
 Z po za stosu foljałów, siedząc w dużem skórzanem krześle, spojrzał na mnie Bielowski. Zimno i sztywnie zapytał:
 — Czego pan sobie życzysz?
 — Przychodzę prosić o radę w moim literackim zawodzie.
 Bielowski zmierzył nieznanego młodzieńca.
 — W czemże pan pracujesz?
 Zarumieniłem się na to nieprzewidziane pytanie. Zdawało mi się, że powinien był wiedzieć, a przynajmniej odgadnąć, że w tornistrze mam buławę. Ponieważ jednak to nie nastąpiło, musiałem z całą skromnością przyszłego autora powiedzieć mu coś o moich chęciach stworzenia wielkiego historycznego dramatu, do którego właśnie potrzebnych szczegółów szukam.
 — Piszesz pan dramat historyczny? — rzekł do mnie z zimną powagą, a małe oczki jego uśmiechnęły się z pewnem niedowierzaniem.
 — Tak jest — odpowiedziałem z butą.
 Bielowski patrzył na mnie czas niejaki, a ospowata i zimna twarz jego złożyła się do sympatycznego uśmiechu.
 — Ha, od czegoś trzeba zacząć! — rzekł z uśmiechem.
 Uczułem, że mi znowu do twarzy krew uderzyła. Słowa Bielowskiego przypomniały mi Szczęsnego Potockiego i jego odpowiedź, jaką dał pani Kossakowskiej. Gdy znana z ostrego języka starościna na pokojach królewskich Szczęsnego Potockiego, który miał wtedy lat dziewiętnaście, w mundurze pułkownika ujrzała, zapytała go ze zdziwieniem:
 — Jakto? waszmość w mundurze pułkownika?
 Szczęsny zmieszał się... swoją tak małą rangą.
 — Przecież trzeba od czegoś zacząć! — odpowiedział wstydliwie.
 Ta była tylko między mną a Potockim różnica, że te słowa zamiast mnie, wyrzekł Bielowski. Tem większy powód do zarumienienia. Darowałem mu jednak ten pocisk