Strona:Jan Zacharyasiewicz - Przy Morskiem Oku.djvu/11

—   13   —

w ręku, w której notowała sobie to, co przed południem ciekawego w stolicy widziała.
 W kilka dni po ich przybyciu zaczął się w sali pojawiać młody mężczyzna o szwedzkich wąsach. Siadywał w pobliża nich i pilnie im się przypatrywał.
 Pewnego dnia upuściła pani Aneta lornetkę na ziemie, i zawezwała Leonię, aby ją podniosła. Młody mężczyzna o szwedzkich wąsach poskoczył od sąsiedniego stolika i wyręczył Leonię.
 — Za tę drobną przysługę, — ozwał się do pani Anety, pozwolę się przedstawić. Jestem Alfred Rogala Ilski z Księstwa. Od dwóch dni widuję tu panie i miło mi jest za granicą słyszeć język ojczysty.
 — To nie było szlachetnie, odpowiedziała pani Aneta, tak długo nas podsłuchiwać, a nie przyznać się do wspólnej przynależności narodowej.
 — Byłbym to pierwszego dnia uczynił, odparł pan Alfred, gdybym był spostrzegł, że popełniam niedyskrecyę. Ale tej nie dano mi popełnić, bo rozmowa pań odbywała się w granicach dla mnie nieprzystępnych.
 — Znam Ilskich z Podola, zauważyła pani Aneta.
 — To moi dalsi krewni.
 — A Benedykt Ilski z Królestwa?
 — To mój stryj, po którym kiedyś mam coś odziedziczyć, ale tak prędko tego nie pragnę, niech żyje lata Matuzalowe.
 — A pan gdzie mieszkasz?
 — Gospodaruję w Księstwie.
 — Czy pan gdzie dalej jedzie?
 — Prawdopodobnie będę musiał jechać aż do Biarritz, gdzie moja ciotka chora leży. Nie wiem jednak, czy się gdzie z nią w drodze nie spotkam.
 — My także tam dążymy... Którędy pan jedzie?
 — Na Kolonię, potem Renem, bo ciotka taką drogą wracać zamyśla, jeżeli do sił przyjdzie.
 Pani Aneta spojrzała na Leonię, ale Leonia czytała właśnie coś w swoich notatkach.
 — W takim razie może jedną rutą pojedziemy, rzekła po chwili pani Aneta.
 — Bardzo się z tego cieszę, ozwał się pan Alfred, może w podróży wydarzy mi się sposobność wyświadczyć paniom