Strona:Jan Zacharyasiewicz - Przy Morskiem Oku.djvu/33

—   35   —

 — Czy zgodzi się pan ze mną, zagadnęła patrząc w ognisko, że zbyt przyjemne uczucia napawają nas jakimś smutkiem, którego powodu ani celu odgadnąć nie możemy.
 Pan Władysław spojrzał przed siebie i milczał chwilę.
 — Nieświadomość tego co nam grozi, odrzekł niby do myśli swoich, zastępuje często jakieś niedobre przeczucie, ale smutek świadomy swego źródła wpija się w duszę głęboko i gorszy jest od najgorszych przeczuć.
 — Pozwoli pan siebie zapytać, czy to co widzę na twarzy pana należy do pierwszego czy do drugiego?
 Pan Władysław spojrzał ze wzruszeniem na Leonię.
 — Jeżeli pani dojrzałaś jakiś cień smutku na mojej twarzy, to przyznaję się szczerze, że należy on do tego drugiego rodzaju.
 — Czy winni temu ludzie?
 — Uchowaj Boże — sam jestem winien.
 — O cóż pan siebie oskarżasz?
 — O coś czego w sobie niedostrzegłem.
 — Czy można zapytać coś pan teraz dostrzegł?
 — Widzę, że jestem ułomnym człowiekiem, może ułomniejszym od innych. Uczułem w sobie zawiść.
 — Zawiść?
 — Zawiść i zazdrość do tych, których nawet nie znam, a którzy są szczęśliwsi odemnie.
 Nastąpiła pauza. Leonia patrzała w pryskające iskry, a pan Władysław usiłował wydobywaniem cygara i zapałek sprawić sobie jakieś zajęcie.
 — Czy widzisz pani, zagadnął, jak te kłęby dymu w dziwne kształty wiją się i rozwijają... jak ta szklanna tafla Morskiego Oka połyskuje się w fantastycznych światłach, jakby przez pryzmat przepuszczonych... jak te skały, urwiska, które podania zaludniają...
 — Mówiłeś pan o zawiści, przerwała Leonia, przyznaję się, że niespodziewałam się jej u pana odkryć.
 — Ułomna ludzka natura — ale poznać ją znaczy, w połowie zwyciężyć.
 — Czy takie zwycięztwa są łatwe?
 — Zależy od tego jak nas los wychował. Kto w życiu musiał walczyć i zdobywać, ten ma siłę zwycięztwa.
 — Czasami może i lepiej jest — nie zwyciężyć.