Strona:Jan Zacharyasiewicz - Przy Morskiem Oku.djvu/35

—   37   —

szczurów staje się własnością przytułku dla dzieci moralnie za niedbanych.
 Gdy pani Adela to wszystko odczytała, krzyknęła na Leonię.
 — Patrz, zawołała cała czerwona ze złości, co ta waryatka zrobiła! Była całe życie waryatką i taką umrze!
 Leonia podjęła list i zaczęła czytać. Niezwykła treść listu podrażniła ją widocznie. Czerwone pręgi wystąpiły na jej twarz, brwi podniosły się do góry.
 Po niejakim czasie zaczęła się uspokajać.
 — Jakże o tem panu Alfredowi powiedzieć, wołała pani Aneta, może wcale nic nie mówić, tylko ślub przyspieszyć?
 — Przeciwnie, odpowiedziała Leonia, trzeba mu natychmiast o wszystkiem powiedzieć.
 Gotów się przestraszyć i odstąpić.
 — Lepiej, że to zrobi prędzej niż później.
 — Ja mu tego nie powiem.
 — Ja się z nim rozmówię.
 Nadszedł pan Alfred. Zaraz po przywitaniu, wyszła pani Aneta do swego pokoju a Leonia, wziąwszy list proboszcza do ręki, rzekła:
 — Muszę na dzień dobry przywitać pana niedobrą nowiną. Niech pan przeczyta.
 Pan Alfred wziął list i zaczął go czytać. Czoło jego marszczyło się, usta zacinały. Zbladł, a wyraz przykry przebiegł po tej bladej twarzy.
 Po chwili zaczęła się ta twarz rozjaśniać i zwykły spokój a nawet i uśmiech zapanował na niej.
 — To jest zabawka starej kobiety, zawołał, koncept pod wpływem proboszcza. Nic łatwiejszego jak taki testament zwalić, a raczej obejść, wyprawiwszy drugie demonstracyjne zaręczyny, jeżeli nie przy Morskiem Oku, to przynajmniej przy Jaszczurowie!
 — Wszak urzędowe karty o zaręczynach posłałeś pan i do Jaszczurowa.
 Pan Alfred syknął jak wąż.
 — I ręczę, że zacny proboszcz, odparł ze złością, włożył tę kartę do testamentu!
 — Panie Alfredzie, zaczęła Leonia z powagą, największem nieszczęściem u nas bywają owe rozczarowania poślubne co do