stantyn}} z siostrą swoją Anną do Korszuna, a wtém Włodzimierz książę Ruski zapada nagle w ślepotę. Począł się więc namyślać i wahać, w niepewności, czyli miał opuścić swoję wiarę pogańską, a przyjąć chrzest Chrystusów. Ale Anna, siostra cesarzów, a przyszła jego małżonka, upewnia go, że ślepota, której doznał, za przyjęciem chrztu ustąpi. Jakoż ochrzczony od biskupa Korsuńskiego, niebawem przejrzał. Zaślubia więc Annę, siostrę cesarzów, a na świadectwo i pamiątkę nawrócenia swojego, jako też chrztu i odzyskania wzroku, wystawia kościół. Opuściwszy nakoniec i oddawszy zamek Korsun cesarzom Bazylemu i Konstantemu, wraca do Rusi pełen radości, w towarzystwie swojej małżonki.
Jan XIII, rodem z Narni, następca Leona, poimany od Piotra starosty Rzymskiego, wtrącony naprzód został do zamku Ś. Anioła, a potém do Kampanii posłany na wygnanie. O tej przygodzie dowiedziawszy się Otto II, który po ojcu objął był panowanie, przybywa z silném wojskiem do Rzymu, i Jana papieża, dwumiesięczném uciśnionego wygnaniem, na stolicę przywraca. Rzymian zaś, winnych jego poimania i niewoli, jednych ścina, drugich na powieszenie skazuje, innych wreszcie do Saxonii wygania. Sam pod ów czas od Jana papieża odbiera z błogosławieństwem cesarskie namaszczenie. Ale gdy uspokoiwszy Rzym i Włochy wybiera się z powrotem do Niemiec, przychodzi wiadomość, że Grecki cesarz Jan, ojciec małżonki jego Teofanii, umarł, a inny w jego miejsce wyniesiony odmawia mu należnej daniny z Kalabryi, dziedzictwa jego żony. Wysyła zatém poselstwo, na które odpowiedziano: „że nie Kalabrya wianem jest i dziedzictwem cesarzowej Teofanii, ale godło Krzyża Ś. w stolicy cesarstwa Konstantynopolu dotąd przechowywane, i dawane zwykle w posagu córkom cesarskim“. Rozgniewany cesarz Otto, i więcej uniesienia swego niż dojrzałej słuchający rozwagi, udaje się z wojskiem nie nader liczném do Kalabryi, kraj ten mieczem i ogniem pustoszy, a dobywszy Benewentu, zabiera ztamtąd kości Ś. Bartłomieja Apostoła, i mało ważąc
