niszczone, nie doznawszy żadnej od Mieczysława króla Polskiego opieki i obrony, jako przyrodzenie ludzkie skłonne bywa do zmiany, snadno oderwały się od Polaków i ich władztwa, a dawszy się rozdrobnić na różne dzielnice, jedne prawem podboju przeszły pod władzę cesarską, inne przez książąt sąsiednich zostały zagarnione, a niektóre zmuszone do ulegania swym naczelnikom i poddania się ich panowaniu. Od tego czasu, wzmiankowane ludy i kraje, oderwawszy się od królestwa Polskiego i dostawszy pod władzę rozmaitych panów i książąt, nigdy już do pierwszej wrócić nie mogły całości. Z pomiędzy nich sławne owo i znakomite miasto Bukowiec, po niemiecku zwane Lubek, urosłszy z dostatków morskich i lądowych, które dla szczęśliwego położenia łatwo do niego sprowadzać można, i obeznawszy się z przemysłem Niemieckim, do takiej przyszło zamożności, że łacno mu było znieść panowanie książąt, którzy je dzierżyli, i do dziś dnia swojemi rządzi się prawami, składając poczesną rzeczpospolitą. Ztąd też powstało hrabstwo Magnopolskie, wywodzące swą dawną nazwę od pól obszernych i wielkich, w wyrazie złożonym z dwóch, chociaż różnych pochodzeniem, to jest łacińskiego i polskiego. Henryk bowiem, na on czas cesarz Rzymski, wojując z książęciem Sławian i pomienionych ludów, który się zwał Mikołajem albo Miklem, a od którego nazwisko bierze gród znakomity zwany Mikelburg, wyzuł go z ziem i zamków przez niego posiadanych; a przyłączywszy jedne do cesarstwa, inne rozdawszy pomiędzy swych wojowników, pierwszy (jak mówią) utworzył hrabstwo Magnopolskie, które dotychczas byt i imię swoje zachowuje.
Pomorzanie także, pobudzeni przykładem innych ludów, które się od Polski oderwały, zapragnęli zrzucić jarzmo i uwolnić się z pod władzy króla Mieczysława. Najznakomitszemu zatém z swoich panów, który między nimi bogactwy, rozsądkiem i sprawnością celował, powierzają władzę najwyższą, mianując go i obierając swoim książęciem. Król Polski Mieczysław, gdy się o tym rokoszu i wyłamaniu z posłuszeństwa dowiedział, więcej niém niż innemi stratami oburzony, osądził sprawiedliwie za rzecz niegodną, ażeby im pobłażać, zwłaszcza że nań i radcy i panowie Polscy nalegali: „aby tak jawnej zniewagi i nowego uszczerbku królestwa nie puszczał bezkarnie.“
