odtąd zapuszczać włosów zwyczajem barbarzyńskim, ale podstrzygać głowy z odsłonieniem uszu, na wzór innych narodów katolickich i łacińskich; a w znaczniejsze uroczystości Chrystusa i Matki jego Dziewicy ubierać się na szyję w chustki lniane białe, nakształt stuły zwieszone; ażeby po tych trzech znakach pamiętali, że wydanego sobie z stanu zakonnego i dyakonatu za zezwoleniem i łaską Stolicy Apostolskiej odzyskali króla, gdy grożące niebezpieczeństwo nie dało się inaczej uchylić, sami zaś aby wdzięczniejszymi byli Bogu i pobożniej żyli w wierze chrześciańskiej. Utrzymują niektórzy, że nie Benedykt IX ale Klemens II kazał Polakom wrócić króla Kazimierza: która-to sprzeczność, jak mniemam, z tego urosła powodu, że pod ów czas kilku spierało się o godność papieską. Po wygnaniu bowiem Benedykta IX nastąpił biskup Sabiński, który się nazwał Sylwestrem; a gdy i ten został wygnany, Benedykt odzyskał stolicę. Po wygnaniu zaś powtórném Benedykta dostała się godność papieska Janowi archiprezbiterowi kościoła Ś. Jana za bramą Latyńską, którego nazwano Grzegorzem XI. A że ten w naukach nie był ćwiczony, kazał wyświęcić drugiego obok siebie papieża do załatwiania spraw kościelnych; lecz gdy i ten u wielu nie znalazł miru, przybrano więc trzeciego, który wypełniał obowiązki obudwóch. A tak, gdy jeden przeciw dwom, a dwaj przeciw jednemu poczęli się spierać o godność papieską, Henryk cesarz po śmierci Grzegorza wchodzi do Rzymu, i onych obudwu złożywszy wyrokiem prawnym i cesarskim, osadza przemocą na stolicy Swidygera biskupa Bamberskiego, który nazwany był Klemensem II. Od niego uwieńczony został koroną cesarską i pobłogosławiony Henryk, któremu Rzymianie przyrzekli i poprzysięgli, „że odtąd bez jego zezwolenia nikogo nie obiorą biskupem Rzymskim.“ Owo zaś nałożenie daniny wieczystej na królestwo Polskie, chociaż nieco uciążliwe dla Polaków, nie było przecież bez korzyści: nikomu bowiem nie godziło się naruszać granic królestwa, gdy wieczyste prawo płacenia nałożonego wtedy grosza wołało, że to były prawe ziemie królestwa Polskiego, a zaborców i wdzierców powściągało grozą religijną złej wiary i niezbożności.
Konrad cesarz, pod owe czasy zmarły, pochowanym został w kościele Spireńskim. Po nim nastąpił Henryk III, syn przybrany i zięć Konrada, który wcześnie jeszcze za życia ojca obrany i postanowiony był królem Rzymskim, ośmdziesiąty szósty cesarz po Auguście. Mąż wesołego umysłu i wojownik. Urodził się był w lesie, i w dziecinnym wieku po dwakroć
