niej w żalu utulić: Andrzej więc król Węgierski, obchodząc się z swym gościem nadzwyczaj uprzejmie, aby skrócić jego smutek, dał mu w małżeństwo córkę swoję Adelaidę. O czém gdy posłyszał Spitygniew książę Czeski, nie dowierzając potędze brata zwiększonej nowém powinowactwem, wyprawił doń poselstwo, przeprosił go, i powrócił mu wszystko, co dawniej na Morawach posiadał.
Biskup Wenancyusz, przesiedziawszy na katedrze Włocławskiej czyli Kruszwickiej lat dwadzieścia i trzy, dotknięty panującą zarazą umarł, pochowany w kościele wsi Parkanie. Po nim Andrzej I, wyborem prawowitym, za zezwoleniem Kazimierza I, króla Polskiego, obrany został i potwierdzony przez papieża Leona IX.
Cesarz Henryk, na prośby i upomnienia papieża Wiktora, ruszył do Włoch z potężném wojskiem, a zająwszy się z wielką bacznością i troskliwością urządzeniem spraw Włoskich i kościelnych, uspokoił Włochy. Wysłał potém wojsko do Apulii przeciw Normannom, naruszającym prawa i własności kościoła: ale wojsko to, nie dokazawszy nic znakomitego, częścią orężem nieprzyjaciół, częścią chorobami i trudami zwątlone, bardzo wiele ucierpiało. W czasie pobytu cesarza Henryka we Włoszech, papież Wiktor odprawił sobor w Florencyi, i złożył z stolic wielu biskupów za winę świętokupstwa i wszeteczność obyczajów.
Głód wielki, który był nawiedził wszystkie prawie kraje chrześciańskie, utrapił i wygubił wielu ludzi: a gdy plaga powszechnej nędzy z każdym dniem wzmagała się i rozszerzała, na domiar złego powstały rozruchy, a potém wojny domowe i zewnętrzne. Pod on czas i Lutycy (Liutici populi), wiodący ród od Sławian i Polaków, a siedzący przy ujściu rzeki Łaby, kędy ta wpada do morza, wydawszy wojnę Sasom i narodom pogranicznym, i w stoczonym boju otrzymawszy zwycięztwo, sprawili rzeź okropną, a uciekających potopili w wodzie. Wtedy też Wilhelm, margrabia Saski, z wielu innymi Sasami poległ od oręża Lutyków.
