wraz z osadami poddanych komorników (servi adscripticii) spisanych po imieniu. Potwierdził nadto darowizny wniesione przez jego rycerzy: Zbiluta, Dobrogosta, Pawła, Zernę (Zema), Odolana i Andrzeja, wsi Boguszyna, Padniewa, Liśca, Rypnika (Rapnik), Sokołowa (Sacolovo) i Goczanowa. Do rzeczonego zaś klasztoru Mogilnickiego sprowadził braci zakonnych z klasztoru Tynieckiego, dyecezyi Krakowskiej. Pierwszym ich przełożonym i opatem był Mengasius, mąż pobożny, rodem Francuz; a drugim był Rudger; obadwaj z braćmi zakonnymi przybyli z klasztoru Kluniackiego. Wystawił zaś Bolesław król Polski w Mogilnie kościół i klasztor, poświęcony Ś. Janowi Chrzcicielowi, i wymurował w nawie głównej dwa sklepy podziemne, jeden niższy, drugi wyższy.
Marcelli I, po siedmnastoletnim zarządzie biskupstwa Poznańskiego, zachorowawszy na chrosty, i przyjąwszy pobożnie Sakramenta święte, rozstał się ze światem. Po nim, za wstawieniem się Bolesława II, króla Polskiego, nastąpił naznaczony przez Mikołaja II papieża Teodor, rodem Włoch.
Odniosłszy zwycięztwo w Węgrzech nad Andrzejem królem Węgierskim, tudzież Niemcami i Czechami, którzy go posiłkowali, rycerstwo Polskie wielce się zbogaciło, król Polski Bolesław nabył sławy u narodów postronnych, tak iż kraje sąsiednie lękały się go i podziwiały jego cnotę. Wypadek jednak nieszczęśliwy w tym roku nie małym dotknął go smutkiem i przyćmił żałobą jego pomyślność. Rodzony bowiem brat Bolesława, książę Mieczysław, kochany od niego najczulszą miłością, złożony chorobą umarł, nie zostawiwszy żadnego potomstwa (żył bowiem w bezżenności). Bolesław, niepomiarkowany w dowodach najtkliwszego żalu, więcej okazywał boleści, niż przystało na męża i króla.
