Henryka cesarza, Engelbert, arcybiskup Trewirski, przybył do Pragi, namaścił i koronował w kościele Praskim 16 Maja Wratysława I, króla Czeskiego, i małżonkę jego Świętochnę, córkę Kazimierza króla Polskiego, pierwszą królową, koronami przyznanemi im od cesarza Henryka, wśród licznego i nader uroczystego zebrania Czechów, uradowanych pomyślnością swego narodu, i wyśpiewujących rozmaite pieśni. A tak prawie jednocześnie Czechy zaczęły a Polska przestała mienić się królestwem, jakoby los zazdrosny nie dopuszczał narodom spólnego szczepu trwać razem i postępować w zaszczycie.
Ósmego Sierpnia, po zejściu Marka, który przez lat 19 był biskupem Płockim, a umarł na wyrzuty, nastąpił Stefan I, rodem Polak, proboszcz kościoła Płockiego, obrany przez kapitułę z usunięciem Włochów, aczkolwiek papież Wiktor III wzbraniał się przez czas niejaki potwierdzenia tego wyboru, pragnąc raczej osadzić na biskupstwie Włocha, w końcu jednak uległ wielokrotnym prośbom piśmiennym książęcia i monarchy Polskiego Władysława.
Pod tenże sam czas, Jaromir biskup Praski, za wstawieniem się brata swego rodzonego Wratysława, wyjednał u cesarza Henryka przywrócenie i wcielenie biskupstwa Ołomunieckiego, które po śmierci biskupa Jana było osierocone, do swego biskupstwa Praskiego, jakkolwiek dawniej Wratysław sam przeciwny był temu połączeniu: co tak dalece podżegło jego pychę, że w obecności króla nie chciał bywać na nabożeństwie.
Jędrzej I biskup Kruszwicki, przesiedziawszy na stolicy lat blisko siedm, umiera; pochowano go w kościele Kruszwickim. Po nim nastąpił Baptysta, rodem Rzymianin, wyniesiony na biskupstwo od Grzegorza VII papieża. Rok ten dla biskupów Polskich wielce był nieszczęśliwy.
Po długich papieża Grzegorza VII z Henrykiem IV cesarzem walkach, w których jeden drugiego na zwoływanych soborach składał z stoli-
