Strona:Jana Długosza Dziejów Polskich ksiąg dwanaście - Tom II.djvu/118

Rok Pański 1182.

Kazimierz, po odzyskaniu Brześcia, mimo szemrania niechętnych, idzie zbrojno do ziemi Ruskiej, gdzie pobiwszy pod Haliczem dwóch wodzów, Mścisława swego powinowatego przywraca na stolicę, i z wojskiem zwycięzko wraca do domu.

 Kazimierz książę i monarcha Polski uwiadomiony o wyłamaniu się z pod posłuszeństwa ziemi Brzeskiej i jej stolicy, nad rzeką Bugiem położonej, wziął się natychmiast do oręża, i zgromadziwszy wojska tak konne jako i piesze, spiesznym pochodem przybył pod Brześć, obległ go, i po dwunastu dniach mocą zdobył. Poczém głównych sprawców rokoszu śmiercią pokarawszy i grodek nad miastem postawiwszy, osadził go silną załogą, aby lud w karném utrzymać posłuszeństwie. Ztamtąd ruszył z wojskiem pod Halicz, celem przywrócenia swego powinowatego, książęcia Mścisława, którego bracia strącili byli z jego władztwa, dając za przyczynę, że nie był prawym dziedzicem ale bękartem, z pobocznego łoża zrodzonym. Nie podobała się wielu panom Polskim ta wyprawa, i niechętnie zaciągali się do boju, szemrząc w tajemnych między sobą rozmowach i oburzając się przeciw książęciu Kazimierzowi, „że nie dość mając na domowych niepokojach, w obce i niesprawiedliwe mieszał się wojny, mało rokujące powodzenia i korzyści; że nie przystało bynajmniej, aby dla człowieka wątpliwego rodu, z dala od domów swoich, w boju niebezpiecznym, i bez nagrody krew przelewali.“ Acz wiedział Kazimierz o tych skargach, które w obozie powtarzali jego żołnierze, nie zważając przecież na ich szemrania, ruszył z wojskiem w pochód, i już był blisko Halicza, który w dniu następnym miał oblegać, gdy niespodzianie doszła go wieść przez szpiegów, że Wszewołod książę Bełzki i Włodzimierz brat Mścisława, książę Halicki, z wszystkiemi książęty i bojarami Rusi zbliżali się zbrojno ku niemu. Wtedy Polacy, już nie pokątnemi głosy, ale jawnie poczęli wyrzucać Kazimierzowi książęciu swemu, i na Mikołaja wojewodę Krakowskiego głowę rycerstwa, jakoby tej wojny przedniejszego sprawcę, zelżywe miotać pociski, że ich na widoczne wystawili niebezpieczeństwo i niemal na rzeź wydali Rusinom. Widzieli bowiem liczne wojsk Ruskich zastępy, i wszystkie ziemie Ruskie jakby z umysłu na zagładę Polaków zgromadzone. Rusinów, prócz wrodzonej nienawiści ku Polakom, których zwłaszcza małą widzieli garstkę, ośmielała do boju wielka liczba wojska, i zachęcające wieszczby wróżków, przepowiadających zwycięztwo Rusi, a niechybną klęskę Polakom. Kazimierz, nie zmieszany bynajmniej widokiem i mnogością nieprzyjacioł, sprawiwszy hufce do boju, zagrzał je krótką namową, przekładając, „że ten