i za wstawieniem się Mieczysława książęcia Wielkiej Polski od Lucyusza III papieża potwierdzony.
Rycerstwo i panowie Czescy, zbrzydziwszy sobie rządy i obyczaje książęcia swego Fryderyka, tak przeciw niemu jako bratu jego Ottonowi, zniesławionemu rozmaitym rodzajem hańby i zelżywości, bunt podnieśli i wyrzucili ich z księstwa, a Konrada książęcia Morawskiego obrali sobie za władcę i pana. Pragę, która w obronie Fryderyka utrzymała załogę złożoną z jego żołnierzy, po większej części Niemców, oblegli i do poddania się zmusili. Fryderyk przeto, cesarz Rzymski, pod którego opiekę uciekł się był opuszczony od wszystkich książę Czeski Fryderyk, tak Konradowi książęciu jako i panom Czeskim kazał się stawić przed swoim sądem, i odpowiadać za krzywdę wyrządzoną Fryderykowi; a gdy Konrad książę stawiennictwa swego odmówił, panowie zaś Czescy przerażeni trwogą do cesarza przybyli, kazał im tenże cesarz Fryderyk ukazać zgotowane dla nich męki, których oni uląkłszy się opuścili Konrada, a przyjęli na nowo Fryderyka, i wykonali powtórną przysięgę, że mu będą wiernymi i uległymi.
Alexander III papież, przesiedziawszy na stolicy lat dwadzieścia jeden, miesięcy jedenaście i dni trzynaście, umarł w Rzymie i w kościele Ś. Piotra pochowany został. Nastąpił po nim Lucius III, Toskańczyk, z miasta Lukki, wiodący ród swój z szlachetnego domu, kardynał, na ów czas biskup Ostyeński (Hostiensis). Do którego Kazimierz książę i monarcha Polski powtórnie wyprawił posłów z prośbą o ciało jakiego Świętego, przyrzeczone od jego poprzednika Alexandra kościołowi Krakowskiemu.
Mieczysław Stary, nie przestając na Wielkopolskiém księstwie, które mu powrócono, począł starannie myśleć o odzyskaniu zwierzchnich rządów państwa, i rozmaitemi zabiegami i podstępami, kusząc to tych to owych panów radnych, łudząc ich obietnicami albo ujmując datkiem, usiłował wymódz na nich powrót do władzy. Często i z samym Kazimierzem, książęciem i monarchą Polskim, niepomny na swoje zobowiązania i zrzeczenie się rządów, o prawa swoje do zwierzchnictwa zuchwałe i zelżywe wytaczał spory, i jakoby wojnę mu wypowiadał, wyrzucając książęciu żądzę występnej
