potomkowie, acz w innych księstwach i dzielnicach Polski rozmaitą rzeczy koleją i odmianą dziedziczyć przestali, na Mazowszu jednak w nieprzerwaném następstwie władają i dziedziczą.
Dnia piętnastego Stycznia Arnold I biskup Poznański, przesiedziawszy na stolicy lat dziewięć, wyniszczony biegunką umarł i w Poznańskim kościele pochowany został. Po nim nastąpił Mrokota kustosz Poznański, powołany wyborem prawnym, a za łaską i zezwoleniem Mieczysława książęcia Wielkiej Polski, od arcybiskupa Gnieźnieńskiego Zdzisława potwierdzony i wyświęcony.
Fryderyk książę Czeski i Konrad książę Morawski, za wdaniem się zobopólném panów i pośredników, złożywszy zjazd w Kunie, zawarli między sobą zgodę, a tak obadwa księstwa od klęsk domowej wojny uwolnione zostały.
W tym roku przypadło pamiętne zaćmienie słońca, a wkrótce nastąpiła ciężka na ludzi zaraza epidemiczna, która wielką zrządziła śmiertelność, i siła narodu w Polsce i na Rusi wytępiła.
Lucius III papież, przesiedziawszy na stolicy Piotra lat cztery, miesięcy dwa i dni dwadzieścia cztery, umarł w Weronie i tamże pochowany został. Na jego grobie położono taki napis, który wyraża jego ród, koleje życia i śmierć:
„Lukka dała ci Lucyuszu życie, biskupstwo Ostia, papiestwo Rzym, Werona grób.“
Przeciwnego znaczenia domieszczono potém wiersze, jakby poprzedniego napisu zaprzeczenie:
„Owszem Werona dała ci prawdziwe życie, Rzym sprawił wygnanie, Ostia troski, Lukka śmierć.“
Był zaś rzeczony Lucius papież za sprawą i współdziałaniem cesarza Fryderyka z Rzymu wygnany; zkąd gdy do Werony odjeżdżał, Rzymianie wielu z jego sług i domowników pochwytawszy, oczy im powyłupywali, a potém ubranych w mitry powsadzali tyłem na osły i do nich poprzywięzywali. Po Lucyuszu nastąpił Urban III, syn Jana, rodem z Lombardyi, biskup Medyolański, obrany w Weronie, który z cesarzem Fryderykiem miał także jakoweś poróżnienia i swary. Ten przed wyniesieniem na stolicę zwał się Hunbertem.
