skiego Adalberta, który go osadził w więzieniu. Przemysław zaś, wzgardzony od rycerstwa Czeskiego i podobnież strącony ze stolicy, część znaczną Czech łupiestwem i pożogami zniszczył. Cesarz Henryk, w czasie panującej choroby epidemicznej utraciwszy czoło mężów i rycerstwa, i sam nakoniec zapadłszy w niemoc, przymuszony był z szczupłą liczbą wojska opuścić Sycylią, kędy był poślubił Konstancyą, córkę króla Sycylijskiego, i wrócić do Niemiec.
Tegoż roku było zaćmienie słońca dnia 23 Maja, które trwało od pacierzy kapłańskich zwanych tercyą aż do nony.
Około tego czasu, za rządów papieskich Celestyna III, a za sprawą Menarda biskupa Inflantskiego, nawróciły się Inflanty do wiary chrześciańskiej. Po Menardzie nastąpił mnich Bertold, wkrótce od Inflantczyków zabity; a w jego miejsce obrany Albert, który resztę Inflant do przyjęcia prawej wiary nakłonił, Ryzką metropolią i miasto za zezwoleniem Szwedów (Gothorum), tudzież kilka biskupstw w Inflantach z upoważnienia stolicy Apostolskiej założył i uposażył, niemniej zakon kanoników regularnych ustanowił w Rydze, kędy lat trzydzieści rządził kościołem.
Kazimierz książę i monarcha Polski, pogodziwszy się szczerze i po bratersku z Mieczysławem Starym książęciem Wielkiej Polski, i zapewniwszy wewnątrz pokój wszystkim krainom swojego władztwa, postanowił nakoniec pomścić się śmierci brata rodzonego Henryka I, książęcia Sandomierskiego, i klęski zadanej przez Prusaków wojsku Polskiemu, zdradziecko otoczonemu w miejscach leśnych i bagnistych. Zamierzając przeto całą siłą wystąpić przeciw Prusakom, dotąd brojącym bezkarnie, nakazał sposobić wyprawę wszystkim ziemiom i prowincyom Polskim. Mieczysław Stary książę Poznański wyprawił na tę wojnę swoje wojsko wraz z synem Bolesławem, sam zaś w domu pozostał. Bolesław Wysoki książę Wrocławski i Mieczysław książę Raciborski, bratankowie Kazimierza, a synowie niegdyś Władysława, osobiście stanęli
