Stefan biskup Włocławski, przesiedziawszy na stolicy lat sześć, umarł, i w starym kościele Włocławskim pochowany został. Po nim nastąpił Ogerius, rodem Włoch, z przyczyny niezgodnej elekcyi w kapitule, od papieża Innocentego III naznaczony.
Henryk także biskup Praski i książę Czeski, ciężką złożony niemocą, dnia szesnastego Czerwca życie zakończył. W czasie tej ostatniej choroby, krewnego swego, książęcia Przemysława, którego był strącił z stolicy Czeskiej, a który przewidując śmierć jego, zamyślał już o opanowaniu władzy, wojskami swemi pokonał i z Czech wypędził, lubo zwycięztwo to wiele go krwi rozlewu i straty swoich kosztowało. Po jego zaś śmierci, książę Władysław, brat książęcia Przemysława, uwolniony z więzienia, w którém jako podejrzany, dlatego że był bratem Przemysława, wysiadywał, mając po sobie rycerstwo rządy zwierzchnie odzierżył. Ale zaledwo pięć miesięcy upłynęło, Przemysław brat jego, zebrawszy z Czechów i Niemców poczesny zastęp, wkroczył do Czech, aby z nim rozprawić się o panowanie. Władysław, acz liczniejszą miał za sobą potęgę swoich, nie chciał przecież, jako mąż zgodny i spokojny, z bratem wojować: za pośrednictwem więc wysłanych z obu stron panów, zawarł z nim zobopólny układ i przymierze, i przestając na swej dzielnicy Morawskiej, odstąpił księstwa Czeskiego Przemysławowi. Filip cesarz Rzymski, brat Fryderyka II, którego był kościół Rzymski nie przyjął, kazał go koronować i osadził na stolicy książęcej.
Włodzimierz książę Halicki, orężem i łaską Kazimierza, niegdyś książęcia i monarchy Polskiego, przywrócony na księstwo Halickie, z którego strącili go byli Węgrzyni, zszedłszy ze świata i nie zostawiwszy po sobie żadnego potomka, dał powód do żwawych sporów między Leszkiem i Konradem książętami Polskiemi i ich opiekunami, tudzież rycerstwem Krakowskiém z jednej, a Rusinami i wodzami Ruskimi z drugiej strony. Słuszném albowiem prawem i następstwem, a nadto z mocy przymie-
