Tegoż roku w dzień Ś. Michała cesarz Henryk po jedenastu latach panowania w Palermo mieście Sycylii umarł, i w Neapolu wspaniale pochowany został. O nim wielu dziejopisów twierdzi, że w końcu życia wielkim kościoła stał się przeciwnikiem i wrogiem, i kilku biskupów, którzy na jego bezprawia zezwalać nie chcieli, zamordował, za co od stolicy Apostolskiej surową obłożony został klątwą. Gdy przy wyborze nowego cesarza panowie poróżnili się w zdaniach, i arcybiskupi Koloński i Trewirski wybrali Ottona hrabiego Poitou (Pictaviae), syna Henryka niegdy książęcia Saskiego, arcybiskup zaś Moguncki z innymi Filipa książęcia Szwabskiego, brata Henryka VI cesarza, powstała wojna straszliwa, i w wzajemnych walkach okropne spustoszenia i rzezie mordercze rozszerzyły się po całych prawie Niemczech, kędy widzieć było tylko dymy i pożogi. Filip chcąc poprzeć prawo swojej elekcyi, począł wielu panów Niemieckich sobie ujmować, i wezwał na pomoc książęcia Czeskiego Przemysława; którego aby tém mocniej sobie zobowiązał, mianował go królem, i w swojej obecności w Bambergu, albo jak inni twierdzą, w Moguncyi, arcybiskupowi Mogunckiemu na króla Czeskiego koronować kazał. Potém za jego pomocą arcybiskupstwo Kolońskie i inne przeciwne sobie prowincye Niemiec srodze pustoszył. Ale Innocenty papież, nienawidząc Filipa z tej przyczyny, że brat jego tyle był krzywd i zniewag wyrządził biskupom i kapłanom Bożym w Sycylii, jak najusilniej popierał Ottona. Jakoż za jego rozkazem Otto przywdział pierwszą koronę w Akwisgranie, a Filip jako nieprawy wdzierca został wyklęty.
Franciszek, inaczej Franek, a inaczej jeszcze Świątek (Swantko) zwany, biskup Wrocławski, po siedmnastu latach władania na stolicy umarł. Następcą jego był książę Jarosław, syn Bolesława Wysokiego książęcia Wrocławskiego, za sprawą i staraniem ojca, od Zdzisława arcybiskupa Gnieźnieńskiego potwierdzony i wyświęcony. Ten Jarosław nadał kościołowi Wrocławskiemu wieczystym posagiem i zapisem ziemię Nisseńską z zezwoleniem ojca, z którym się był pojednał przez wpływ i zobopólne pośrednictwo panów, a którego poprzednio, uniesiony burzliwością młodego wieku i zawiścią ku Adelaidzie macosze, gdy
