przełożonej i drugich zakonnic, „czyliby ich klasztor lub one same czego więcej jeszcze potrzebowały, oświadczając, iż każdej potrzebie gotów jest z książęcą hojnością zaradzić; na co odpowiedziano mu, że zapisy im i klasztorowi przezeń poczynione, są dostateczne, i klasztorowi nic już więcej nie trzeba“, od brzmienia tej odpowiedzi nadal miejscu owemu nazwisko, i mianować je kazał Trzebanic, to jest, że niczego mu nie brakuje.
Ogerius biskup Włocławski, przesiedziawszy na stolicy lat pięć, umarł i w kościele Włocławskim pochowany został. Po nim nastąpił Barta, Włoch, audytor pałacu papieskiego, naznaczony od Innocentego papieża.
Błahém z razu i mało znaczném zdało się Leszkowi Białemu zrzeczenie się i odstąpienie księstwa Krakowskiego, z którém wbrew woli i życzeniu przedniejszych panów radnych wyrwał się, raczej z prędkości niż z namysłu; to bowiem zrzeczenie się w późniejszym czasie nie tylko umniejszyło mu sławy i godności, ale i nieprzyjaciół jego i zawistników ozuchwaliło przeciw niemu i podniosło. Ów Roman książę Włodzimierski, który za dobrowolném ustąpieniem i szczodrotą Leszka otrzymał był księstwo Halickie, jak tylko się dowiedział, że tenże Leszek rządy monarsze i księstwo Krakowskie z rąk wypuścił, a siadł jedynie na księstwach Sandomierskiém, Lubelskiém, Mazowieckiém i Kujawskiém, zaraz począł go lekceważyć, już-to z powodu uszczuplonej jego potęgi, już płochości młodego i jeszcze niedojrzałego wieku, który zwykle wystawiony bywa na pokrzywdzenia i szkody. Wnet zrzuciwszy z siebie jarzmo posłuszeństwa, odmówił składania jak dotąd daniny, i nie tylko uznawać się nie chciał lennikiem i hołdownikiem, ale jawnym oświadczył się Leszka i państw jego nieprzyjacielem. Jakoż Polaków w jego krajach kupiectwem trudniących się z majątków poodzierał, i zakazał im prowadzenia wszelakiego z poddanemi swemi handlu. Nadto, przyległe ziemie Sandomierską i Lubelską,
