Albert III, biskup Inflantski albo Ryzki, następca po Bertoldzie II biskupie Inflantskim, w bliskości Rygi zamordowanym, założył w Inflantach zakon braci mieczowych, rycerzami Chrystusa (fratres de militia Christi) zwanych, którzy nosili przy boku miecz, a na płaszczach wyszyty krzyż za znamię, a to ku obronie wiernych od barbarzyńców; i wyznaczył im posagiem trzecią część dóbr kościoła Ryzkiego. Grzegórz IX połączył braci tych z zakonem Teutońskim, postanowiwszy, aby zostawali pod władzą prałatów Inflantskich.
Leszek Biały książę Sandomierski, po owém sławném zwycięztwie nad Romanem książęciem Ruskim głośną u swoich i u obcych narodów pozyskawszy sławę, milszym jeszcze i pożądańszym stał się panom Krakowskim, którzy dla samej woli i upodobania Mikołaja wojewody Krakowskiego, opuściwszy przyrodzonego dziedzica, zmuszeni byli przyjąć Władysława Mieczysławica książęcia Wielkiej Polski za swego monarchę i pana, i oddać mu księstwo Krakowskie; zwłaszcza gdy Leszek prawością obyczajów i przymiotami duszy o wiele od Władysława Mieczysławica książęcia Wielkiej Polski zacniejszym, a w dzielności i szczęściu nierównie wyższym się okazywał: nie tylko zatém ci, których ojciec jego Kazimierz licznemi dobrodziejstwy sobie zobowiązał, ale nawet i burzyciele chciwi nowości, godnym go osądzili panowania i objęcia stolicy Krakowskiej. Ale dopóki żył Mikołaj wojewoda Krakowski, panowie tłumili w sobie to przywiązanie do Leszka Białego, lękając się przewagi i wielowładzy wojewody, która nie dozwalala im pomyśleć o zmianie rządów. Dopiero gdy w bieżącym roku zakończył życie Mikołaj wojewoda Krakowski, po którego woli wszystko się prawie działo, złożono czém prędzej pod przewodnictwem Pełki biskupa Krakowskiego zjazd w Krakowie, i zgodnemi głosy wszystkich panów Krakowskich i rycerstwa postanowiono Leszka Białego książęcia Sandomierskiego obrać książęciem Polskim i monarchą, a złożyć z stolicy Władysława Mieczy-
